ik en mijn dyslexie

Ik ben dyslectisch en ik was/ben er niet blij mee.

Dyslexie is tegenwoordig iets wat heel normaal is en het is ook zeker niet zeldzaam. De letterlijke betekenis van dyslexie is: de stoornis waarbij men moeite heeft met lezen, schrijven en spellen; woordblindheid.

Ik weet al heel lang dat ik dyslectisch ben, maar het ging allemaal niet zo makkelijk.

Ergens begin 2010 vertelden mijn ouders dat ik misschien dyslectisch was. Ik wist ongeveer wat het inhield, maar wat ik vooral dacht was dat iedereen met dyslexie dom was. ‘Wie wil er nou dyslectisch zijn, dan heb je echt geen vriendinnen meer’, was iets wat vaak door me heen ging. Ik bleef ook altijd zeggen ‘misschien, misschien, misschien, ze weten het niet zeker.’

Ik dacht dat wanneer je dyslectische was je geen vriendinnen meer zou hebben en dat ze je allemaal zouden gaan pesten omdat je dom zou zijn. Ik wilde dat echt niet. Daarom leek het me het beste om niks te vertellen.
 

In maart 2010 moest ik me laten testen. De test duurde ongeveer 2 uur en ik had er een hele dag vrij van school voor. Voor de test moest je bijvoorbeeld woorden opschrijven en woorden onthouden, teksten lezen en kijken wat niet klopte op een plaatje. Die test vond ik niet zo erg. Ik vond hem eigenlijk wel leuk.

Voor mijn vriendinnen op school was ik die dag ziek, zelfs de juffen hadden dit tegen ze gezegd.

Zoals je al kunt raden bleek uit de test dat ik dyslexie heb. ‘Nooit zullen ze het zeker kunnen weten, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken!’ vertelde ik tegen mijn ouders. Maar uiteindelijk was ik slim genoeg om te beseffen dat ik toch echt dyslectisch ben. En ik zal je vertellen, ik vond het afschuwelijk. Ik vond mezelf super dom en dacht dat ik geen vriendinnen meer zou hebben. Vele nachten heb ik liggen huilen in mijn bed.

Het was af en toe best lastig om het voor mijn vriendinnen geheim te houden. Mijn ouders hebben me vaak geadviseerd om het gewoon te vertellen, mijn vriendinnen gaan me echt niet laten vallen, zeiden ze vaak. Maar vertellen deed ik het niet.

Op een gegeven moment moesten we een spreekbeurt gaan houden. Mijn vader kwam op het idee om het over dyslexie te doen. Hierdoor kon ik het goed uitleggen en wist iedereen in de klas gelijk hoe het precies in elkaar zat, zei hij. Eerst wilde ik het niet, maar uiteindelijk ging ik het toch maar over dit onderwerp doen. Door informatie voor mijn spreekbeurt te zoeken leerde ik er zelf ook steeds meer over. Zoals bijvoorbeeld dat mensen als Albert Einstein, Walt Disney en Jacques Vriens ook dyslectisch zijn of waren.

Ook benadrukte ik heel erg hetgene waar ik bang voor was, dat mijn klasgenootjes anders tegen me gingen doen. Zo stond er onder andere aan het einde ‘ik hoop dat jullie hier wat van hebben geleerd en niet anders gaan doen’. Als ik daar nu naar terug denk vind ik het een beetje overdreven. Maar op dat moment had ik het echt nodig.

Als er spreekbeurten aan komen vertelt meestal iedereen elkaar waar ze het over gaan doen. Ik natuurlijk niet, ze zullen maar voor gevoelens krijgen! Vooral vond ik het moeilijk om niks tegen mijn beste vriendin te zeggen. Daarom vertelde ik het haar op de ochtend dat ik mijn spreekbeurt moest houden (in plaats van dat ik haar liet afwachten tot de spreekbeurt zelf).

Voor deze spreekbeurt was ik denk ik het meest zenuwachtig van alle presentaties en spreekbeurten die ik tot nu toe heb moeten doen. Geen idee had ik hoe iedereen zou reageren…
 

Ik weet nog precies hoe ik mijn spreekbeurt begon ‘hey allemaal ik doe mijn spreekbeurt over dyslexie om dat ik zelf dyslectisch ben’.

Haha, wat ik nog weet is dat toen ik dat zei, bij een jongen zijn mond open ging van verbazing (later bleek hij zelf ook dyslectisch). De spreekbeurt ging prima en daarna was er eigenlijk maar weinig veranderd. Het viel dus allemaal heel erg mee, zoals mijn ouders al hadden voorspelt.

Mijn cijfers waren niet eens zo slecht. Ik had een A voor rekenen en begrijpend lezen. Maar jammer genoeg een E (later een D) voor spelling. Wat mij nog altijd is bijgebleven is dat we een opdracht hadden en een paar kinderen uit je groepje een stukje tekst moesten voorlezen en dat ik dat graag wilde doen. Een jongen uit mijn groepje vond dat een slecht idee, want dat kon ik volgens hem helemaal niet. Er kwam een juf bij en hij was zo boos dat hij op een papiertje schreef dat ik een domme dislect was. Dat moment vind ik nog steeds vervelend.

Na groep 8 moet je natuurlijk naar de middelbare school. Hoe zouden de mensen daar reageren op mijn dyslexie? Moest ik weer een spreekbeurt houden over wat het precies inhoudt? Hoe zit het met toetsen? Ik vond het eng en was bang dat ik nu toch wel gepest zou worden. Een hele nieuwe klas waar je allemaal nieuwe vrienden moest maken.

En guess what? Hier reageerde ook iedereen weer heel normaal. Voor toetsen krijg ik 10 minuten langer en bij talen wordt anders naar spellingsfouten gekeken.

Ik was iemand die altijd het hoogste en het best wilde. Het liefst haalde ik natuurlijk 550 voor mijn Cito, maar uiteindelijk was het 540 (ik was niet blij). Op de ‘middelbare’ wilde ik TTO (tweetalig onderwijs) gaan doen. Jammer genoeg is Engels zeker niet mijn beste vak. Nu zit ik in 3 atheneum waar ik heel erg tevreden mee ben.

Daarom wil ik jullie mee geven, als je iets heel graag wilt, kun je het ook en als je dan een klein stapje lager komt, is dat geen ramp. Wees blij met waar je nu bent en wees niet bang voor de mening van anderen, want dat komt echt wel goed.

Heel erg bedankt voor het lezen van dit verhaal, ik ben blij dat ik voor het eerst heb kunnen delen wat er rond die tijd door mijn hoofd ging.

Heb jij zoiets ook wel eens meegemaakt of iets anders, dan kun je dat natuurlijk altijd vertellen. Of heb je een geheim dat je zelfs niet met je beste vriendin durft te delen, maar wel graag kwijt wilt? Dan kan je me natuurlijk altijd een (anoniem)mailtje sturen en kan ik je advies geven als je dat wilt.

Love you all so mush <3